Pierwszy raz zostałam mamą zastępczą 15 lat temu.

Mieliśmy dwie dorastające córki i syna 6 latka.

Kiedy Piotruś przyszedł do naszego domu zrobił małą rewolucję. Pamiętam, że przez dwa miesiące
chodziłam na najwyższych obrotach jak w transie starając się zorganizować wszystko jak najlepiej.

W pierwszy Dzień Matki dostałam od niego piękny bukiet bzu.

Dziś jest już dorosłym mężczyzną i poszedł swoją drogą jak również nasze biologiczne dzieci.

Trzy lata temu poznałam Huberta chłopca szukającego domu.

Po kilku miesiącach Hubcio wszedł do naszego domu jakby mieszkał w nim od zawsze.

Ma dom którego szukał, ma mamę i tatę którzy go bardzo kochają.

Największym szczęściem dla nas jest możliwość obserwowania, jak pięknie się rozwija i rośnie pomimo
swojej niepełnosprawności.

Rok temu poznaliśmy Monikę. Dziewczynkę, która od wielu lat przebywała w ZOL .

Monika piękna nastolatka ciężko pobita w dzieciństwie mówiła, że za dwa lata musi opuścić ZOL i iść nie
wiadomo gdzie do innego DPS.

Od pół roku jest naszą kochaną córeczką.

To dla mnie zaszczyt być mamą tych cudownych dzieci.

Pomimo tego, że codzienność bywa trudno ich uśmiech i miłość wynagradza wszystko .